این جنبش ملی به کدام سو می کشد؟ اپوزسیون، اصلاح طلبان، ارتش، رهبری جنبش و ....

در ششمین روز تظاهرات، با وجود سکوت و کارشکنی ایرانیان خارج از کشور، اصلاح طلبان حکومتی و رسانه های فارسی زبان داخلی و خارج از کشور، راهپیمایی و اعتراضات سراسری مردم ایران همگیر تر می شود و روز به روز مردمانی دیگر از گوشه گوشه میهن به پا می خیزند.

شعار های عامه مردم ایران همچنان ساختار شکنانه است و خشمشان بیشتر از گذشته،  بی توجه به اصلاح طلبان حکومتی و مریدانشان و امثال سید محمد خاتمی که آنان را اغتشاش گر و فرصت طلب و عوامل زبون بیگانگان خوانده است.

تعداد کشته شدگان، زخمی ها، و بازداشت شدگان بیشتر می شود و گوش ما پر است از بی آزرمی حکومتیان و نایبان شان در رسانه ها و شبکه های اجتماعی که مردم را به خشونت طلبی و تخریب اموال عمومی متهم می کنند! نه گویی که میهنی به چپاول رفته است و این بی غیرتان نگران سطل های زباله آتش خورده اند!

این اعتراضات گسترده به کدام سو می کشد؟

۱- حتی اگر فرض را به سرانجام نرسیدن این جریان بگیریم، نتیجه آن بی اعتبار شدن بیشتر رژیم در منطقه و جهان است؛  تبلیغات رژیم به نقش مثبتش در کشور های منطقه از بحرین و یمن یا عراق و سوریه و لبنان بی اعتبار می شود و حضور نظامی و مالی اش در آن کشور ها را زیر سوال می برد.

۲-  حتی اگر فرض را به سرانجام نرسیدن این جریان بگیریم، رژیم آگاه می ماند که دیگر روی صحبتش گروهی اصلاح طلب نان به نرخ روز خور و منفعت طلب و فرصت طلب نیست! رژیم آگاه است که بر بشکه ای باروت از خشم عامه مردم ایران نشسته است و به جرقه ای دیگر دودمانش بر باد خواهد رفت.

۳- فرض بر پیشرفتن اعتراضات، فرار و به دام افتدادن حکومتیان و برانداختن ساختارهای رژیم اسلامی:  باوردارم که به وفور شخصیت هایی در خود ایران اند که ملی اند و مقبوم ملت و می توانند رهبری جنبش را بدست گیرند. این چند روز نخست فرصت کافی بود برای خط زدن نام اپوزسیون قلابی و یاوران رژیم.

۴- ارتش؟ چه زمانی خطیر تر از این روزهاست برای وطن که لازم ببیند و در حمایت از مردم به پاخیزند؟ در این زمان که اپوزیسیون سیاسی متحدی نیست و اصلاح طلبمان بدتر از اصولگراست، چه کسانی بجز ارتشیان می توانند به یاری ملت آیند؟