شبکه های اجتماعی، معیار خوبی برای بررسی واکنش ایرانیان خارج نشین به قیام دی ماه مردم است. برگرفته از مشاهده های شخصی ام، می توانم واکنش ایرانیان را در سه گروه متفاوت از هم تمیز دهم:
۱- ایرانیان صادق و بی منتی که مداوم سیاست را دنبال می کنند و جدی تر به مسایل جاری ایران می پردازند که همیشه فعال اند جدا از دیدگاه های متفاوتی که دارند، چه فرصتی برای اعتراض در خیابان باشد یا امضای توماری و یا حتی در صفحات مجازی و یا نوشتن و مصاحبه در رسانه های بین المللی. گروهی از ایشان البته تنها به فکر دوختنی کلاهی از این نمد تازه اند که البته حسابشان جداست.
۲- اما نسب ایرانیان دیگر از وطن به سود و زیان شخصی بر می گردد و یا نفعی می برند از ماندگاری دولت. همینان به زمان انتخابات سر از لاک بیرون آوردند و هر جای دنیا که بودند دریغ نکردند از توجیه گری برای شرکت در انتخابات. عکس های خندان شان با انگشت جوهری بنفش و سبز را در داخل و بیرون سفارت های جمهوری اسلامی و تلاششان برای تهییج دیگران و تشویقشان به رای دادن را به یاد داریم و سکوت زشت و بی تفاوتی این گروه از ایرانیان البته فراموش نمی شود. البته بی عملی عده ای از ایشان مربوط است به درکشان از اوضاع کشور و هنوز باور دارند به اصلاحات نیم بند منتخبشان که گویی امیدی واهی است و جنبش مردم ایران از آنان گذر کرده است.
۳- گروهی دیگر هم که رابطه شان با سرزمین پدری را در حد یادآوردی تاریخ و فرهنگ و البته غذاهای خوشمزه ایرانی یا به روز بودن از نرخ برابری ارز نگه می دارند که گزینه خودشان است و ایرادی هم برآنان نیست. بی توافتی یا بی عملی اینان ربطی به بی احساسی یا بی علاقه گی شان به وطن ندارد و بسیاری شان از بهترین و موجه ترین انسان هایند با دغدغه های ناتمام شخصی و خانوادگی شان.
و اما بهترین عمل ما ایرانیان خارج از کشور چیست؟ بی تفاوت نبودن! کمترین کار به اشتراک گذاشتن اخبار کشته شدگان و به زنان افتاده های قیام دی ماه است تا هر چه بیشتر فشار افکار عمومی جهان بر رژیم اسلامی بیشتر شود.
*عکس: آتنا دائمی (زندانی سیاسی)