جناب دکتر نوری علاء در نوشته جدید خود (از اینجا بخوانید) به مضامین مهمی اشاره کرده اند. متن بلند ایشان را چکیده کرده و در زیر آورده ام.
الف- پیشنهاد آلترناتیو سازی رژیم در خارج از کشورو ایجاد کنگره ملی امروز از هر زمان دیگر جدی تر است و عملا با عدم وجود هرگونه روزنه اصلاحات درون رژیم، کوششهای سیاسی به خارج از کشور منتقل شده است.
امروز، سه جریان مشخص از آلترناتیو های پیشنهادی خود برای تغیر رژیم می گویند:
امروز، سه جریان مشخص از آلترناتیو های پیشنهادی خود برای تغیر رژیم می گویند:
۱- مجموعه کسانی که خود را سکولار، دموکرات، انحلال طلب و می دانند و برنامه ها و آلترناتیو خود را با فروکش کردن جنبش سبز پس از ۲۲ بهمن ۸۸ مطرح کردند. با همان پیش شرط، ایشان به دنبال گرد هم آوردن نیرو های فرا حزبی و فرا ایدئولوژیکی و بودند. این گروه را می توان به "انحلال طلب"ی توصیف کرد.
۲- مجموع کسانی که در ابتدای جنبش سبز مخالف آلترناتیو سازی در خارج بودند و افراد محق برای آن وظیفه (موسوی و کروبی) را در داخل ایران می دانستند. اکنون آنها در پی ساختن آلترناتیو "خودی" هستند تا چنان نهادی به دست اپوزیسیون سکولار- دموکرات ایجاد نشود. ریشه فکر آنها ولی هنوز در اصلاح طلبی و همکاری با اصلاح طلبان سابق و بر پایه "انتخابات آزاد" بر پایه اصلاح قانون اساسی جمهوری اسلامی است (مخالف با براندازی). این مجموعه را می توان به نام همان کنفرانس "استکهلم" خواند که در آنجا پرده از ترکیب خود برداشتند.
۳- شعب مختلف حزب کمونيست کارگری که به جمع آلترناتيو سازان پيوسته اند. این آلترناتیو، گروه های ۱ و ۲ را "بورژوایی" می داند که به قصد جلوگيری از حدوث انقلاب کارگری ـ کمونيستی و
تشکيل حکومت شوراها بوجود آمده اند و عمل می کنند. آلترناتیو این گروه را می توان "انقلابی-کمونیستی" توصیف کرد و البته با آلترناتیو های دیگر هم مقابله دارند.
ب- به دو شکل در گروه های انحلال طلب تلاش هایی برای ائتلاف انجام شده است:
۱- گسترش مضارب مشترک ايده ها بر حول اشتراکات عقیدتی
۱- گسترش مضارب مشترک ايده ها بر حول اشتراکات عقیدتی
۲- کاهش و حل و فصل اختلافات نظری ـ مطالباتی گروه ها.
اشتراکاتی چون لزوم مبتنی بودن قانون اساسی بر پایه اعلامیه حقیق بشر، سکولاریسم، دموکراسی و عدم تمرکز مدیریتی به صورت بدیهی وجود دارد ولی اختلاف بر سر مسایلی چون نوع حکومت می تواند آنها را قربانی خود کند و مانع از شکل گیری ائتلافی بین سکولار-دموکرات ها شود.
راه برون رفت از این موانع چیست و "چند و چون" حل اختلافات چگونه است؟
باید دانست که صحبت از شکل رژیم آینده ایران، ورای وظایف اپوزیسیون جمهوری اسلامی است. با فرض رسیدن به توافق جمعی در خارج از کشور هم تضمین اجرایی در فردای ایران آزاد حاصل نمی شود و موفق نخواهد بود. باید همه استدلالات مخالف و
مکمل و موافق در فردای کشور، پيش روی ملت ايران (اعم داخل و خارج) گذاشته
شود تا ملت بتواند در مورد گزينه های مطلوب خويش اظهار نظر کند و تصميم
بگيرد. اگرچه یک "اشتراک ائتلاف ساز" می تواند از دل همین بن بست شکل بگیرد و آن توافق به موکول کردن این مسایل به رای ملت در فردای ایران است. کليد کار، توافق بر سر "استقرار حاکميت ملت" (يا ملتی و يا
ملی) است.
هدف، رسیدن به فرمولبندی های اساسی است که راه را برای تشکیل مجلس موسسان هموار کند و آن هم در فضای پر آشوب و تب زده پس از فروپاشی رژیم است.
پ- تنها اردوگاه انحلال طلبی است که بر پايه های سکولاريسم
ضد ايدئولوژی و دموکراسی مبتنی بر اعلاميه جهانی حقوق بشر پای می فشارد و
از سوسيال دموکرات ها تا ليبرال دموکرات ها را در خود جای داده است.
ت- هدف، رسیدن به فرمولبندی های اساسی است که راه را برای تشکیل مجلس موسسان
هموار کند و آن هم در فضای پر آشوب و تب زده پس از فروپاشی رژیم است. در این حال، محتوای اختلافات می تواند به صورت گزارشی مفصل
همراه با پيشنهادات و گزينه های مختلف تقديم مجلس موسسان شود.
ث- تشکیل چنان ائتلافی می تواند از برتری جویی های (هژمونی طلبی) فردی وگروهی به نفع خود ائتلاف در فردای فروپاشی رژیم جلوگیری کند. در این حال، هیچ فرد یا گروهی نمی توانند اراده خود را به ملت تحمیل کنند و حکومت را به دست بگیرند.
ج- چنين ائتلافی، معنای واقعی "انتخابات آزاد" را نيز به اين اصطلاح
برمی گرداند و گرد و خاکی را که اصلاح طلبان بر گرد آن بپا کرده اند فرو
می نشاند. چرا که انتخابات آزاد واقعی تنها در صورتی ممکن است که قانون
اساسی حکومت اسلامی لغو شده و کل حاکميت کشور و قدرت تصميم گيری به دست ملت
افتاده باشد (انتخابات آزاد برای متجلی ساختن حاکميت ملی). آنگاه، چنين ملتی برای متجلی و متحقق کردن اراده و تصميم
خود، ناچار است از صندوق رأی و برگزاری انتخابات آزاد (که شرايط آن را
بيانيه شماره ۱۵۴ کنفرانس بين المجالس سازمان ملل معين کرده است) استفاده
نمايد.
چ- هيچ نيروی سکولارـ دموکرات و انحلال طلبی نمی تواند مخالفتی با یک همکاری مبارزاتی بر محور اين "ائتلاف ملی" کند که در غیر این صورت مساوی با بی آبرویی خواهد شد. کوشش برای استقرارحاکمیت ملی از طریق برگزاری انتخابات آزاد سبب می شود که اختلاف ها به موضوعی فرعی تبدیل شود و راه برای برنامه ریزی به سوی آرای عمومی هموار گردد.
*کاریکاتور از مردمک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
تمام نظرات را می‌‌خوانم و اگر سخن تازه‌ای باشد، پاسخ می‌‌دهم. تنها خط قرمز "خورشید نشان"، ناسزا گویی و آوردن واژگان توهین آمیز است که با پوزش بسیار، حذف می‌‌شوند; و بجز آن، پذیرای هر اندیشهٔ مخالفی هستم. از خوانندگان گرامی خواهش می‌‌کنم که از باز کردن "لینک" هایی که در بخش گفتمان و بوسیلهٔ کاربران ناشناس گذشته شده است خود داری کنند که برخی از آنها مشکوک به آلودگی "تروجان" و "بد افزار" هستند!