جناب بنی صدر! نشریه شما را به ثنای متحجر ضد زنی به نام مدرس چه کار؟!

روحانی پاک اندیش "ملی مردمی" و دلیر، آخوندی که در مقابل همصنفان واپس گرایی خود ایستادگی می کرد ؛ اینها از جمله صفات و تمجیدات بلند بالایی است که در وبسایت انقلاب اسلامی در هجرت ابولحسن بنی صدر در وصف حسن مدرس گفته می شود (از اینجا بخوانید). مدح و ثنا از مدرس، ابرمردی به تاریخ ایران زمین می سازد، از "عرفی" شدن قضا و خارج کردن آن از دست روحانیون تا مبارزات مشروطه (که البته ایشان یکی از پنج مجتهد "مشروعه" بودند) را همه مرهون ذات بی عیب مدرس می داند که به قول ایشان حتی "آخوند" هم نبود (آن هم کسی که می گفت سیاست ماعین دیانت ماست!). می نویسند که مدرس در عین ناباورمندی به حق زنان در شرکت در انتخابات، سخت معتقد به احترام به آنان بود!

اینهمه توجیهات البته نمی کاهد از تاثر ناشی از بازگویی سخنان ضدزن مدرس در مجلس، آن جا که گفت: 

از اول عمرم تا بحال برايم بسيار مهالك در بر و بحر اتفاق افتاده و هيچكدام به بدنم لرزه درنيامده بود ، آخر ما هر چه تامل مي كنيم مي بينيم خداوند قابليت در زن ها قرار نداده ست كه لياقت انتخاب كردن را داشته باشند، اينها از آن زمره اند كه عقول شان استعداد ندارد و در حقيقت تحت قيوميت قرار دارند، چطور ممكن است به اينها حق انتخاب كردن داده شود؟

شنیدن داستان حق رای زنان در ایران، درس آموز و گرچه تلخ است. تاریخ قانونگذاری برای دادن حق "رای دادن و رای گرفتن" به زنان در کشورمان به سال ۱۹۶۳ باز می‌‌گردد؛ پیش از حتی کشوری چون سوییس. گرچه اعطای این قانون در ایران هم بی‌ دردسر نبود و مخالفینی داشت.

در ۱۶ مهرماه ۱۳۴۱، خبر تصویب لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی چاپ شد که در آن به زنان حق "رای دادن" اعطا گشته بود. نخستین مخالفت را آیات عظام حائری، گلپایگانی، شریعتمداری و خمینی کردند که در تلگرافی به شاه آن را لطمه‌ای به اسلام و مخالف شرع دانستند، جالب که نهضت آزادی و مهندس بازرگان نیز در اعلامیه‌ای به مخالفت با این قانون پرداختند.

تاسف آور که امروز، به صرف کوبیدن رضا شاه و مخالفت با رژیم پیشین، مدرس را آزادی خواه  و اسطوره ملی گرایی بخوانیم.