خطاب من بابک خرمدین نیست! روی سخن من به دولت و رژیم اسلامی است: دست از ظلم به حسین بکشید!

حسین جان! بابک خرمدین امروز ما! چه آن کس که  شهرت خرمدین از او به عاریت گرفتی و در بند خلیفه ظالم عباسی شکنجه و سلاخی شد و چه خودت که تنها به جرم داد خواهی و حق گویی اسیری، قهرمانان ابدی ایران زمین اید. آنچه امروز بر تو ای جوان برومند می رود هیچ کم ندارد از جنایتی که بر بابک خرمدین تاریخمان رفت. 

شرایط امروز تو ای قهرمان نتیجه انتخاب تنها تو است و نه کسی بر تو تحمیل کرده و نه اجباری به آن داشتی. سلامتی و جان خود و نه تنها خود که عزیز ترین داشته ات -مادر- را در گروی خواسته های برحق ات گذاشتی. می دانم اعتصاب غذای تو آن زمان بود که دیگر هیچ سلاحی در دفاع از خود نمی دیدی و جانت را بر سر آن گذاشتی.

حسین  جان! شرم دارم از نوشتن به تو و خود را نه در جایگاهی می بینم که به توی شیردل توصیه ای کنم که در مقابلت تنها می توانم به احترام سر خم کنم.

روی سخن من با دولت و نظام اسلامی است. تا فرصت هست جلوی این ظلم و فاجعه ای که بر بابک خرمدین روا داشتید را بگیرید. روی سخن من با شما است جناب روحانی! این فاجعه در زمان زمامداری تو اتفاق می افتد. به خدا قسم که از شرم و درد این فاجعه باید سر به دیوار بکوبی و عمامه به گوشه ای پرتاب کنی! گرچه  از تو که امیدی به دادخواهی نیست که دادستانت خود بیدادگر است! سخن من به آن مسوولان خاموش زبانی است که قدرتی برای نجات جان حسین دارند و از این ظلم زمانه آگاه اند و دم بر نمی آورند از زجر کش کردن این جوان. ای منادیان اسلام و مدعیان انسانیت! به یاری حسین روید و از جنایتی که به او شده بخشش بخواهید و بدانید که هیچ ظلمی در این جهان بی پاسخ نمی ماند.