از گذشتِ نیک آمنه تا دم دمی مزاجی مردم و قضاوت مکتبی‌!

 

جزو معدود وبلاگ نویسانی بودم که وقتیکه سه ماه پیش اسید پاش را به کور کردن چشم رای دادند و آمنه (با بی‌ بی‌ سی‌ و صدای آمریکا) مصاحبه کرد، در ذم این حکم نوشتم (از اینجا بخوانید). آمنه‌ای که با کین گفت حاضر است خود میر غضب معرکه باشد و بسیاری هم حق به جانبش دادند و جلو انداختنش! خوشبختانه نوشته‌ها ثبت است و گفتگو‌ها در "بالاترین" مانده است. اکثریتی که قصاص را بهترین درمان می‌‌دانستند و نویسنده را کوبیدند که چرا برای فرد خاطی‌ دلسوزی می‌‌کند!

و امروز آمنه از حق خود برای قصاص متهم گذشت و شاید به دیه راضی‌ شد و برای "بالاترین" خوانها هم انگار همین کافیست و او هم چندی دیگر برای همه فراموش می‌‌شود و دختری زجر کشیده می‌‌ماند و عمری پر عذاب.

امروز همه او را پهلوان و قهرمان می‌ خوانند که در آخرین لحظه پیش از اجرای حکم از آن چشم پوشی کرد. این پرونده هم تمام شد و انگار دیگر نخواهیم خواند که چه بر سر قضاوت و دادگستری ما آماده است که آن را به ۱۴ قرن پیش و دوران چشم در برابر چشم و خون در برابر خون برده اند  که قاضی نادانی (بر اساس شرع) حکم اینچنینی می‌‌دهد و البته اجرای آن را هم به قربانی می‌ سپارد که آیا ببخشد و یا نبخشد!

از این هم بگذریم، دمدمی مزاجی بسیاری مرا به تعجب می‌‌اندازد که به راحتی‌ احساساتی‌ شده و حکم می‌‌دهند که چشمان مجرم را باید از کاسه درآورد و امروز هم تحت تاثیر کار "نیک‌" آمنه شدند و پهلوان می‌‌خواننش.

*کاریکاتور از رادیوزمانه

لینک نوشته در سایت بالاترین