کنسرت آزاد در کابل و همه‌چیز زیرزمینی در ایران!

روزمرگی‌هایی که در دنیای آزاد عادی است و در کشورمان امری محال، این که بتوانی‌ بی‌ دغدغه دست یار خود بگیری و در کافه‌ای بیتوته کنی‌ و هر آنچه دلت کشید سفارش دهی‌. به خیابان روی و آنطور که دوست داشت داشتی پوشیده باشی‌ و زینت کنی‌. همه آنچنان عادی جلوه می‌‌دهند که محروم بودن از آنها مثل یک شوخی‌ می‌‌ماند، یک شوخی‌ تلخ. آزادی‌ها و اختیارات حق بشری که سه دهه از زنان و مردان ایرانی‌ گرفته شد و ناچار به چاردیواری خانه‌ها رفت که آن هم بی‌ ترس نبود. همان که برای همه جهان عادی بود را ناچار شدیم دروغ بگویم و تظاهر کنیم و در خلوت خود بریم که همان هم  تراژدی شد و ناهنجاری ها آفرید.

در همسایگی میهن مان، افغان‌ها هستند که یک دهه پیش زیر فرمان طالبان بودند و صدها بار بد تر از آنچه ما تجربه می‌‌کنیم را دیدند. یادآوری شرح حل آنچه طالبان بر سر افغان‌ها و بخصوص زن هایشن آورد هم مو بر تن سیخ می‌‌کند که کابوسی بود و تمام شد. و امروز، در دنیایی متفاوت زنانشان به قامت وکیل مجلس در می‌‌آیند و حتی برخی‌‌شان بی‌ حجاب به خدمت در جامعه مشغولند. "آوازه خوان" مردِ افغان برای زنان  کابلی در روز محکوم کردن خشونت علیه زنان کنسرت می‌‌گذارد و زن و دختر، بی‌ حجاب و با حجاب به دیدنش می‌‌روند و شادی و رقص می‌‌کنند و فریاد می‌‌زنند و دست خواننده محبوبشان را می‌‌فشارند.

و آنسوتر در ایرانمان، هنوز دختران از رفتن به ورزشگاه محرومند و شنیدن صدای زن ممنوع است و البته همه چیز تابو است. چه دردی که "نسرین ستوده" را برای بد حجابی حکم دادند و در زندان به زور چادر سرش کردند. پرسش اینجاست که چه زمان به آنجایی می‌‌رسیم که امروز افغان‌ها آنجایند؟!

*عکس از بی‌ بی‌ سی‌ فارسی

لینک نوشته در وبسایت بالاترین