۳۳ سال آموزش و پرورش انقلابی و ملتی که آن را "مقوا" کرد!

دوران مدرسه نسل من همزمان با انقلاب بود و جنگ. کودک بودیم و نمی‌‌توانستیم خطر و فاجعه‌ای که بر سرزمین مان می‌‌رفت را درک کنیم. رفتن به پناهگاه و شنیدن صدای آژیر خطر و بی‌ برقی و چراغ گازی هم جزوی از تفریح‌های کودکانه مان شده بود. ۲۲ بهمن و دهه فجر (!) هم غوغایی بود و برای ما البته مثل یک جشن و سرگرمی می‌ شد. در دنیای کودکانه خود، سرود‌های انقلابی را حفظ می‌‌کردیم و در مدرسه می‌‌خواندیم; در و دیوار کلاس را با عکس‌های "امام"  تزیین می‌‌کردیم که انگار که جشن تولدی بود و ما هم سهمی در آن داشته باشیم.

تصویر‌های "فرشته" که در میان ستاره‌ای نقش بسته بود را به سینه می‌‌زدیم و البته می‌‌خواستیم که بهترین در زیبا کردن مدرسه باشیم. شوق مان تماشای دو کانال تلویزیونی بود که در آن ۱۰ روز، پر از برنامه‌ها و سریال‌های انقلابی می‌‌شد؛ دوباره دیدن نوجوانی که بر دیوار شعار می‌‌نوشت و اعلامیه پخش می‌‌کرد و یک ساواکی کراوات زده را هم شکست می‌‌داد! البته در آخر هم که نشان می‌ دادند که "دیو" رفت و فرشتگانی مهربان و مسوولینی ساده زیست و مؤمن و انقلابی جای او را گرفته اند.

این خیمه شب بازی ها همیشه بود و هنوز هم هست و ولی‌ نسل به نسل بزرگ شدیم و خواندیم و حقایق را شنیدیم. همان نسل هایی که در مدرسه به "ای امام" گفتن واداشته می‌‌شدند و خونی که در رگ شان بود را تقدیم این و آن می‌‌کردند، امروز ولی‌ همین "مقوا" را بهانه می‌ کنند تا ثابت شود که تمام آن "مغز شویی" ها بی‌ نتیجه بوده است.