پیروزی هنوز متصور نیست! انتخاب یکی از معتمدین و از بلندپایگان رژیم و آینده اش را باید با چشمانی نگران و مراقب دنبال کرد...

 

خبرها حکایت از جشن های خیابانی همیهنانمان در شهر های ایران پس از شنیدن از پیروزی شیخ حسن روحانی در انتخابات دارند. در فضای مجازی، نه فقط کاربران عادی که اپوزسیون برانداز رژیم هم نتیجه انتخابات را پیروزی مردم و جریان اصلاحات تلقی کرده و خوانده شدن رای مردم را به فال نیک می گیرند! چه جای تعجب که منتقدان اصلاحات درون رژیم که از بی فایده بودن اصلاحات و چرخ باطل انتخابات می گفتند به تب راضی شده اند و انتخاب شیخ روحانی را پیروزی جنبش سبز تفسیر می کنند.

جدا از صحبت کردن در مورد کارنامه سیاه حسن روحانی در سرکوب دانشجویان و اتفاقات کوی دانشگاه، سکوتش پس از تقلب انتخاباتی ۸۸ و حصر و حبس  دو کاندیدای رقابت (که هنوز هم ایشان از بردن نام موسوی و کروبی پرهیز دارد)، جدا از صحبت کردن در مورد جایگاه منصب ریاست جمهوری و اینکه چقدر می تواند در سیاست گذاری های کلی نظام، سیاست خارجی، امنیت داخلی و آزادی های سیاسی، و پرونده اتمی تاثیر بگذارد (که ناگفته پیدا است که ناچیز است)، باید این را پرسید که انتخاب یکی از معتمدان نظام که مناصب مهم  مشاورت رهبری در شورای امنیت ملی و عضویت مجلس خبرگان رهبری را دارد چگونه می تواند به شکست و عقب نشینی رژیم تعبیر شود؟! چه حتی همان سابقه اندک برخورد و مواجهه با رهبری را که در کارنامه موسوی و کروبی وجود داشت را در شیخ روحانی نمی بینیم و سرسپردگی ایشان به عالی ترین مقام جمهوری اسلامی جای شکی ندارد.

باید این را هم مد نظر داشت که بازی انتخاب بین بد و بدتر و بدترین (+) و هوا کردن "لولوی" جلیلی، می تواند بازی خود نظام بوده باشد تا انگشتان مردمی که لااقل از دوره پیشین انتخابات با نظام قهر کرده بودند را  در جوهر رای گیری فرو کند و برای خود در این شرایط حساس بین المللی و تحریم ها، اندک مقبولیتی بخرد! چه پر واضح است که موفقیت در پیشبرد احتمالی پرونده اتمی و حتی برداشته شدن تحریم های جهانی، به پای کلیت نظام نوشته خواهد شد تا پایه های قدرت خود را مستحکم تر کند؛ و مردمی که به امید چهار سال های بعد و بعد تر و اصلاحات گام به گام بمانند و به کمی باز شدن احتمالی فضای سیاسی، اکتفا کنند!