تجربه انقلاب ۵۷ و روشنفکرانی که پشت سر ملت می ایستند!

از گوشه و کنار می شنویم که آن دسته از روشنفکران، نویسندگان و سیاسیونی که به انتخابات رژیم پشت کرده بودند و به "تحریمی" ها معروفند، مورد عتاب و طعنه قرار می گیرند و به دور بودن از خیل گسترده مردم و خواست اکثریت محکوم شده اند. گروهی دیگراز فعالین سیاسی و اجتماعی البته در چند هفته پیشین، در روزه سکوت بودند و بجز دعای خیری برای ملک و ملت، نه دعوت به رای دادن می کردند و نه بایکوت آن. البته همانها امروز حق به جانب و با توپ پر، از "جشن پیروزی" می گویند و "تحریمی" ها را سرزنش می کنند!

پرسش اینجا است که آیا باید "روشنفکران" را تنها دنباله رو خواست مردم و در حکم تاییدیه ای برای اکثریت دانست؟ که دیدیم در بهمن ۵۷، روشنفکران و عالمان اجتماع به جای اینکه چراغ دار راه باشند و مردمی را هشدار بدهند که بر لبه چاه انقلاب ایستاده اند، خود پیشتر از دیگران به جشن زودگذر ملت رفتند و  پیشقدم آن خودکشی گروهی شدند! شاید آن زمان هم نمی خواستند که عیش و خوشی چند صباح ملت را تلخ کنند و به کناری ایستادند که دیدیم که چه زودگذر بود و چه بر سرمان آمد! انقلاب ۵۷، سرنوشت محتوم ایرانزمین نبود اگر ملیون و روشنفکران آن دوره، همرنگ جماعتی مسخ شده نبودند و "مرغ طوفان" را در می یافتند.

قصدم تشابه انقلاب ۵۷ وشرایط امروز ایران نیست گرچه شباهت هایی هم وجود دارد. امروز هم گروهی از روشنفکران ما، شور و هیجان جوانان ایران را در کف خیابان و البته فضای مجازی می بینند و این سبب می شود که دم نزنند از ایراد های کار. نمی خواهند شیرینی خنده و خوشی ملتی را پس از مدتی دراز تلخ کنند و چشم می بندند بر رای هایی که پایه های رژیم را برای مدتی طولانی تر محکم کرد و خاطره تقلب انتخاباتی چهار سال پیش و قربانیانش را که کمرنگ و کمرنگ تر کرد. نمی گویند که رای های بنفش، نه ادامه رنگ سبز و نه پیروزی آن بود که کارگزاری معتمدتر از رژیم، در انتخاباتی فرمایشی پیروز کار شد؛ البته ترجیح می دهند که ساکت بمانند و ملتی را که سرخوش از خوانده شدن رایشان (!) هستند را خوشحال و امیدوار ببینند.

امیدوارم که تحلیل هایم به حقیقت نیانجامد و خوشی همیهنانم ابدی باشد گرچه این دلیل نمی شود که خاموش بمانم و از مشکلات و سختی های این کوره راه پیش رو دم نزنم!