خبر کوتاه و مختصر است; تفنگ‌های تیم ملی تیراندازی ایران در پرواز ترانزیت از دوبی توسط پلیس این کشور توقیف شد, ورزشکاران ایرانی با تفنگ قرضی در بازی‌های سیدنی شرکت کردند و همین میتواند عامل کنار رفتن تیم ایران از بازی‌ها شود. به راحتی و با لبخندی از کنار این خبر گذشتیم و این را هم به حساب بی لیاقتی دولت مهر ورز(!) خودمان گذاشتیم. سالهاست که به تحقیر شدن خود عادت کردیم تا که قبح آن برایمان از بین رفته است؛ وقتی میشنویم این همسایه تازه به دوران رسیده که نیم قرنی است استقلال یافته و دولتی تشکیل داده است ادعای مالکیت بر سه جزیره تا ابد ایرانی را دارد و به هنرمند ایرانی حتی اجازهٔ گفتن نام رسمی خلیج همیشه فارس در کنسرتش را نمیدهد، باید هم خبر توقیف اسباب ورزشکارانمان عادی جلوه کند.
به آن اندازه اخبار بی احترامی پلیس دوبی به مسافران ایرانی که برای خرج کردن پول خود به این کشور سفر می‌‌کنند را شنیده ایم و میشنویم که برایمان مساله‌ای عادی شده است و مگر امروز در کدام فرودگاه جهان به ایرانی بی حرمتی نمی‌شود؟ کشوری که رونق بسیار گرفت از تجار ایرانی و زمانی سیل هم وطنانمان به آنجا سرازیر بود امروز نمکدان سفرهٔ ایران را شکسته است. ایرانیان امروز، سرزنشی به اجداد شکست خوردهٔ خود در جنگ قادسیه ندارند که زنان و دخترانشان به بردگی و اسیری قوم مهاجم عرب درآمد ولی آیا ایرانیان صد سال بعد, نسل ما را به بی غیرتی نمی خوانند که زن و دختر ایرانی در کلوپ‌های شبانه دوبی دست به دست شدند؟ می‌‌اندیشم که حتی یک روز بر سر کار ماندن این رژیم بی لیاقت و ضدّ ایرانی، خسرانی جبران ناشدنی بر این وطن است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
تمام نظرات را می‌‌خوانم و اگر سخن تازه‌ای باشد، پاسخ می‌‌دهم. تنها خط قرمز "خورشید نشان"، ناسزا گویی و آوردن واژگان توهین آمیز است که با پوزش بسیار، حذف می‌‌شوند; و بجز آن، پذیرای هر اندیشهٔ مخالفی هستم. از خوانندگان گرامی خواهش می‌‌کنم که از باز کردن "لینک" هایی که در بخش گفتمان و بوسیلهٔ کاربران ناشناس گذشته شده است خود داری کنند که برخی از آنها مشکوک به آلودگی "تروجان" و "بد افزار" هستند!