افکار عمومی، پیشگیری از جنگ و قوانین اینترنتی جدید در آمریکا

 

می‌ شنوم که هممیهنانی می‌‌گویند که مخالفت یا موافقت مردم ایران اثری در تصمیم آمریکا برای حمله به کشور ندارد و آن کشور به سود و زیان خود کار می‌‌کند. شکی‌ در این که آمریکا و البته تمام کشور‌های جهان (بجز معدودی چون جمهوری اسلامی!)، تنها به دنبال منافع ملی‌ خود اند و برای رسیدن به آن به هر عملی‌ دست می‌‌زنند نیست. در مورد کشوری چون آمریکا هم که تاریخ اش مشخص است و خوانده و دیده ایم که اگر لازم بیند به هر کشوری لشگرکشی می‌کند و ابایی هم از کاربرد سلاح‌های هسته‌ای و یا حتی حمله به هواپیما‌ی مسافری ندارد.


ولی‌ نظر من غیر از این است و می‌‌پندارم که افکار عمومی‌، نقشی‌ تعیین کننده در رفتار قدرت‌های بزرگ جهان دارد.

خبر از بررسی لوایح دوگانه SOPA و PIPA در آمریکا، جنجال برانگیز شد. هدف از تصویب این لوایح در کنگرهٔ آمریکا، حفظ "حق مولف" در به اشتراک گذاری  آثار هنری و فرهنگی‌ در اینترنت بود.  این سبب شد که اعتراضات بسیار گسترده‌ای از سوی غولهای اینترنتی و کمپین‌های چند میلیونی در سراسر جهان شکل بگیرد .** پس از بالا رفتن دامنه این اعتراضات بود که برخی‌ از نمایندگان کنگره دست از حمایت خود از آن لوایح برداشتند و کاخ سفید هم خبر از عدم حمایت خود از تصویب‌شان را کرد. (از اینجا بخوانید)

مورد دیگر، طرح گسترش خطوط انتقال نفت از کانادا به آمریکا بود که حمایت غولهای نفتی‌ و اتحادیه‌های کارگری آن دو کشور را هم پشت سر داشت. این از همان ابتدا مورد شکایت سازمان‌های محیط زیستی‌ بود و هزاران نفر در جلوی کاخ سفید به اعتراض می‌‌رفتند. ماه‌ها بود که کاخ سفید برای تصمیم‌گیری دودل بود و ولی‌ در ۱۸ ژانویه، نظر مخالف خود را با توجه به معیار‌های اقتصادی و بهداشتی اعلام کرد; گرچه با مخالفت با احداث خط لوله انتقال نفت از کانادا، ده ها هزار فرصت شغلی را از بین برد و به امنیت ایالات متحده از لحاظ تامین منابع انرژی آسیب زد. (از اینجا بخوانید)

هر دوی این مورد، نشان از قدرت بالا و تاثیر گذر افکار عمومی در تصمیم گیری‌های بزرگ جهانی‌ دارد. متأسفانه امروز مخالفت‌های کمی‌ به جنگ احتمالی‌ اسراییل و آمریکا به ایران می‌‌شود و حتی در میان خود ایرانیان هم موافقانی دارد! ایرانیانی که سالها در درد و رنج زندگی‌ کردند و تاب زندگی‌ حتی یک روز بیشتر در قفسی که به بزرگی‌ ایران شده است را ندارند. گرچه امیدوارم هیچگاه چنان جنگی رخ ندهد که ایرانیان صد سال بعد از ما هم بر سر ویرانه‌های این کشور به زاری خواهند نشست. فرصت‌های دیگر بجز جنگ هنوز هم باقی‌ است و تنها اتحادی می‌‌خواهد و عزم جزم کردنی.

 مباد که ایران به دست خارجی‌ آزاد شود.

*کاریکاتور از رادیوزمانه

**جزییات بیشتر این لوایح را از اینجا بخوانید.

لینک نوشته در وبسایت بالاترین...آزادگی

نوشته‌ پیشین من در این مورد:

هموطن! نه جنگ غیر محتمل است و نه جز ویرانی ارمغانی دارد...(لینک)