از خرس‌های قهوه‌ ای و قانون ضدّ سگی‌ در مجلس تا یک تصویر از کشوری غربی

همه دیدیم آن ویدیو که ۲-۳ حیوان (در ظاهر انسان!) به جان خرسِ مادر و دو توله‌اش می‌‌افتند و زجرکششان می‌‌کنند. می‌‌گویند که به باوری خرافی خرس‌های قهوه‌ی را کشتند که لعنت به‌ آنها و به باورهایشان. باور ایرانیان کهن به طور حتم این چنین نبود و اجدادمان نخستین در جهان بودند که حیوانات را رام و دوستِ خودشان کردند. بله! هیچ می‌‌دانستید که ایرانیان نخستین بودند که اسبان سرکش را مطیع خود ساختند؟ بحثِ تاریخی‌ آن به درازا است و ‌می شود از نقش‌های حیوانات بر تختِ جمشید گفت و یا سنگ نبشته‌های پادشاهان اشکانی که شاهپورِ ایران برای کشتار شیران مجازات مرگ گذاشته بود!

ایرانیان امروز ولی‌ انگار شباهتی با اجداد خود ندارند. اجدادی که دروغ آنچنان برایشان مذموم بود که کوروش شاه حتی برای حفظ جان خود هم حاضر به گفتن دروغی مصلحتی نشد و البته واژگان ناپسند در ادبیات پارسی‌ کهن نبودند. ولی‌ امروز چه؟ انگار تمام نیکویی ها یمان را به باد دادیم و به بی‌ آذرمی رسیدیم!

کشوری که سگان و گربه‌ها هم در آنجا باید در خیابان سنگ بخورند و گنجشکان هم اگر به چشم آیند شکار شوند و آن هم برای تفریح است. تفریح که حتی نه و شاید برای خالی‌ کردن دق دلی شان که با سلاح‌های جنگی به جان حیوانات و پرندگان افتادند و آنچه هم باقی‌ مانده است برای سرگرمی شیوخ عرب در تیررس اشان گذاشتند.

 مملکتی داریم که در مجلسش، وکلای مردم به شور می‌‌نشینند و قانون می‌‌گذرند که به گردش بردن حیوانات خانگی ممنوع شود. بله! همان کشوری که سگ نجس است و به هزار دریا هم پاک نمی‌‌شود و محکوم است به اذیت شدن و جدیداً هم که کشته شدن و یا مقطوع النسل شدن!

در یکی‌ از نوشته‌های پیشینم  کمی‌ به این سوژه پرداختم و با یکی‌ از دیده‌های خود در خارج از کشور مقایسه کردم. سگی‌ را دیده بودم پیر و شانزده ساله که دو پای عقبش به سبب بیماری بی‌ حرکت مانده بودند. صاحبش بر روی ویلچر-مانندی به این سو آن سو می‌‌بردش و با چه محبتی! نوشته بودم که از آن بانو پرسیدم که چرا جانش نمی‌‌ستاند که شرمسارم کرد و گفت "سگش تا هر زمان که بخواهد زنده بماند باید باشد و زندگی‌ کند".

یعنی اگر آن فیلم کذایی قتل فجیع خرس‌ها را نشان آن بانو می‌‌دادم، چه قضاوتی در مورد من و کشوری که از آنجا آمده‌ام می‌‌کرد؟

لینک نوشته در وبسایت بالاترین