بدهکار قهرمانان جنگ هستم حتی اگر خود طلبی نکنند! (برای مهدی باکری)

می‌ نویسند که از "باکری"‌ها طلب کارند و آنها را برای ادامه جنگ سرزنش می‌‌کنند. وصیت نامه امثال باکری را به رخ می‌‌کشند که از اسلام و امامشان گفته بود. دلیل می‌‌آورند که هر کس که پس از آزاد سازی خرمشهر اعتراضی نکرد و به جبهه رفت و کشته شد خائن بود.  (از اینجا بخوانید)

ولی‌ باکری‌ها باید چه می‌‌کردند؟ به خانه می‌‌نشستند تا اعتراض کنند به مسیر راهی‌ که از کربلا تا بیت المقدس کشیده شده بود؟ آیا صرف اعتراض آنها اثرگذار بود؟  

آیا آزادسازی خرمشهر در سال ۱۳۶۱ را باید معیاری برای قهرمان دانستن سربازان جنگ بدانیم؟ در وهله نخست آیا صرف حضور در جنگ مساوی است با قهرمان بودن؟

اصلا یک مرحله پیشتر. آیا عملکرد این افراد پس از خاتمه جنگ و یا خانواده‌شان می‌‌تواند معیاری برای قهرمان ندانستن ایشان باشد؟

ابتدا باید این سوال را در پاسخ پرسش آنها پرسید که آیا صرف یک وصیت نامه را باید ملاک قرار دهیم که کسی‌ چون باکری هیچ نظری به کشورش نداشت و تنها آرمان او امامش بود؟ و مگر می‌‌شود خودمان را در بیش از ۲۰ سال پس از خاتمه جنگ در ذهنیت آنان گذاشت و باتوجه به معیار‌های امروز نتیجه گرفت؟! این که آنان را محکوم کنیم بجرم (!) آنکه مرید امامشان بودند و خود را سرباز اسلام می‌‌دانستند.

معضل همیشگی‌ در تفسیر‌هایمان ندید گرفتن ظرف زمانی‌ است; این که مثلا بدون دانستن شرایط جنگ و اوضاع بحرانی کشور نتیجه بگیریم که کسی‌ چون باکری می‌‌توانست پس از تصمیم رهبران کشور به ادامه جنگ به خانه بنشیند‌ و برای اعتراض نظارگر ادامه جنگ باشد. 

جوانان و حتی نوجوانانی که بالغ هم نبودند و در آن تب و تاب انقلابی که روشنفکران و پیران ملی‌ ما هم در دام آن افتادند، جان و جهان خود را سپر گلوله‌های دشمن دیوانه بعثی کردند و ما امروز بخواهیم نتیجه بگیریم که آنان منافع مردم خود را در نظر داشته اند یا نه. و آن چه بی‌ انصافی است!

این حقیقت که تقصیر ادامه ۵ سال آخر جنگ ایران و عراق به گردن رهبران آن رژیم و تصمیم گیری‌های اشتباهشان بود بر کسی‌ پوشیده نیست. ولی‌ آیا این انصاف است که شرکت سربازان ایرانی‌ (که همه سردار میهن بودند) در جنگ پس از بازپسگیری خرمشهر را اشتباه آنان بدانیم؟

آیا آن موقع هم اسناد رو شده بود و آقای هاشمی‌ رفسنجانی‌ هم خاطراتش را نوشته بود که همه بدانند که پیشنهاد صلح آمده بود و ادامه جنگ چه خسران بزرگی‌ است؟ و مگر سرباز جنگ می‌‌تواند پشت جبهه را خالی‌ کند به این بهانه که رژیم پیشنهاد جنگ را بپذیرد؟ (از اینجا بخوانید) و مگر امروز کسی‌ در آمریکا سربازان و درجه داران ارتش آن کشور را برای درگیری در نبردی اشتباه در ویتنام شماتت می‌‌کند؟ که رییس جمهوری و سیاستمداران آن کشور مسوول بودند.

گرچه مغرض همه جای هست و مسلم بسیاری بودند که از به جبهه‌ رفتن خود استفاده بردند و طلبکار شدند و خون ملت را در شیشه کردند. آن محسن رضایی بود که از ناموس رای خود گذشت و آن امثال رحیم صفوی بودند که خاتمی را تهدید کردند که با اسلحه سنگین دانشجویان را به تیر می‌‌بندند (۱۳۷۸). سردارانی  چون  علی‌ فضلی -که از چشم خود در جنگ نبینا شد- به آنجا رسیدند که دیروز به صف سرکوبگران جنبش سبز پیوستند. حکایت اینان البته متفاوت است و نه تاریخ که نسل‌های امروز ایران قضاوت‌شان می‌‌کنند.

 

من -داریوش- یک شهروند ایرانی‌ تا ابد خود را بدهکار سربازان جنگ می‌‌دانم. اهمیت ندارد که آنان خود طلبی نمی‌‌کنند و این جمهوری اسلامی است که بت می‌‌سازد و پشت آنها پنهان می‌‌شود و از نامشان برای خود استفاده می‌‌برد؛ این برایم مهم است که جان باختن و علیل شدن همان‌ها بود که خاک ایران را از شر دشمن بعثی نجات داد.

لینک نوشته در وبسایت بالاترین