بخشایش برای هنرمندان ضد مردمی‌ تا به کی‌؟

 

همان‌ها که به دیدنشان ذوق می‌‌کنیم و از آنها امضا می‌‌گیریم و با آنها عکس یادگاری می‌‌اندازیم، هنرمندان مشهوری که دوستشان داریم و کارهایشان را دنبال می‌‌کنیم و مثل همه جهان الگوی مردم می‌‌شوند و سلطان قلبها.

همتایان غیر ایرانی‌ هنرمندان ما زندگی‌ خود را وقف انسانیت می‌‌کنند و کودکان بی‌ سرپرست را به فرزندی می‌‌گیرند و بنیاد‌های خیریه راه می‌‌اندازند و خطر سفر به ناامن‌ترین کشور‌ها را به جان می‌‌خرند تا سفیر صلح و دوستی‌ باشند; در کشور ما ولی‌ انگار همه‌چیز وارونه است و هنرمندان ما هم به اوضاع مملکت ما می‌‌آیند!

محبوبترین هنرپیشه‌های ایرانی‌ در گرماگرم جنبش سبز به بازی‌ در فیلم‌هایی‌ ضد مردم می‌‌روند و خون به ناحق ریخته هم میهنانشان را به سخره می‌‌گیرند. اگر حامد کمیلی یا رضا رویگری هم سربسته و با ابهام پوزشی می‌‌خواهند، سطحی و از سر ناچاری است و البته دستمزد کار خود را هم که قبلا دریافت کرده اند.

فراموشکاری همیشگی‌ ایرانیان هم سبب شده است که این هنرمندان با فراغ بال از تنبیه نشدنشان به کار خود ادامه دهند و در نهایت هم با یک انتقاد یا بازگشت کوچک بخشیده شوند. هنرمند بزرگی‌  چون اکبر عبدی با اراده خود به بازی‌  در فیلم اخراجی‌ها می‌‌رود و به شعور ملت ایران توهین می‌‌کند و بر زخم آنها نمک می‌‌پاشد. هنرمندان محبوبی‌ چون محمد رضا گلزار و مهناز افشار در گرماگرم جنبش سبز لباس احرام می‌‌پوشند و به زیارت بعثه رهبری می‌‌روند و پا روی پا می‌‌اندازند و پذیرایی می‌‌شوند. 

فهرست نام هنرمندان ایرانی‌ خائن به اراده ملت طولانی است. امثال امین حیایی هنوز محبوبند و در سلسله‌ فیلم‌های ضد مردمی هنرپیشگی می‌‌کنند که آخرین آن "قلاده های طلا" است که باز هم شمار زیادی از بازیگران مطرح در آن ایفای نقش کرده اند.

باید دید که آیا صرف مثلا یک انتقاد کوچک اکبر عبدی از جشنواره فیلم فجر (که چرا به ایشان پیش تر جایزه‌ای اهدا نشد!) می‌‌تواند دلیلی‌ برای بخشیدنش شود؟ دلرحمی ایرانیان تا کی‌ نصیب این نااهلان خواهد شد و آیا اتمام حجتی برای ایشان هست؟