در ستایش آزادی بیان

این نوشته در وبسایت بالاترین فیلتر (سانسور) شد

فغان داریم از سانسور اندیشه و فکر در جمهوری جور و ظلم اسلامی، معترضیم به جفا و تبعیضی که به نسل‌های گذشتمان می‌‌رفت، ناخشنودیم از بی‌ عدالتی‌ها و تبعیض‌هایی‌ که نصیب همیشگی‌ ادوار ایرانیان بوده است. در سر، آرزوی آرمان شهری داریم که نه دهانی‌ ببویند که دوست داشتن‌ها را گفته باشد و نه قلمی بشکند به آن گناه که به واژگانی ناچسب برای دیگری آمده باشد.

 به فردای آزاد ایران می‌‌اندیشیم و خیال زندگی نو در جامعه‌ای متفاوت در سر داریم و خود را لایق آن می‌‌دانیم که آزاد بیاندیشیم، که حق ما از زندگی‌ همانقدر است که همه دارند. ولی‌ اما مگر خود ما اندکی‌ به قواعد آن جامعهٔ در آرزو‌مان پایبندیم؟

در اندیشه مان آرزوهای بزرگ است و در دل‌ امید‌های زیاد از روزی که به آزادی کامل رسیم ولی‌ با این حل خود "دیکتاتور"های کوچکی هستیم که همان موهبت‌ها را تنها برای خود و همفکرانمان می‌‌خواهیم. 

دردآوراین که ایرانیان در دنیای امروز که مرزها برداشته شده است و اطلاعات و اخبار به ثانیه‌ای به گرداگرد این دهکده جهانی‌ می‌‌رود، هنوز به فرهنگ عالی‌ استفاده از ابزار فرهنگی‌ و رسانه‌‌های آزاد نرسیده اند; در همین دنیای مجازی و خارج از اختیار رژیم چون خلاف رای آنها سخنی عرضه شود، چماق تهدید بر می‌‌دارند  و سانسور می‌‌کنند و قلم‌ها می‌‌شکنند.

می‌ اندیشم که پیش از آنکه در فکر ساقط کردن رژیم باشیم، خود به کردارمان نظری اندازیم و دریابیم که تا چه حد بهای آزادی را -نه برای خود که برای دیگری- محترم داریم و به آن معتقدیم.

به امید روزی که در ایران آینده مان، هموطنی را به جرم سخن گفتن و اندیشیدن، "حساب بسته" و یا در حبس  نبینیم!

*کاریکاتور از توکا نیستانی